od Silvestra cd. Rosalie

-Kiedyś mieszkaliśmy blisko lasu. Biegałam tam często z bratem. Kiedyś pobiegłam sama i zgubiłam się. Po jakiejś godzinie zatrzymałam się i popłakałam się. Nagle usłyszałam przeraźliwe rżenie i pobiegłam w stronę dźwięku. To była Angel. Przerażona. Ktoś przywiązał ją do drzewa. Obok leżał nóż. Miała pokaleczone nogi i krew na szyi od sznura. Próbowała się wyrwać ale nie miała siły. Sięgnęłam po nóż i uwolniłam ją. Ledwo mogła chodzić. Prowadziłam ją powoli za kantar i krzyczałam o pomoc. Dopiero po jakiś dwóch godzinach znalazł nas Rick.- oopowiedziała mi Rosalie. Historia jej konia naprawdę mną wstrząsnęła, nie wiedziałem co powiedzieć.

W końcu, po kilku minutach ciszy, odpowiedziałem.

-Przykro mi.-powiedziałem cicho.
-Nie musisz udawać że cię to obchodzi… Nadal mam o tym koszmary… Jej zakrwawiona szyja, nogi… Przepraszam.- odrzekła i uciekła płacząc.

No brawo, Vester. Pierwszy dzień znajomości a ona już przez ciebie płacze~pomyślałem i pobiegłem za nią. Znalazłem ją opartą o wierzbę i łkającą cicho, jej pies stał obok i przytulał do niej swój łeb. Wziąłem głęboki oddech i postanowiłem mówić.

-Słuchaj…-zacząłem, a dziewczyna spojrzała na mnie niepewnie.-Naprawdę nie chciałem, żebyś była smutna i przepraszam, jeśli przez to pytanie jesteś. Wiem też, że każdy czasem potrzebuje czasem chwili samotności, więc może po prostu pójdę.-powiedziałem cicho i odwróciłem się.

Już miałem iść, kiedy usłyszałem nieśmiały głos dziewczyny.

-Nie idź… nie masz za co przepraszać.-powiedziała.-To ja powinnam za to, że się rozpłakałam i uciekłam.-dodała zawstydzona.

Uśmiechnąłem się pocieszająco.

-Wracajmy już.-rzekłem miękko, Rosalie kiwnęła głową i ruszyła za mną.

Szliśmy obok siebie w milczeniu. Na szczęście ciszę szybko przerwał Jason, który podszedł do nas.

-Nie przeszkadzam?-zaśmiał się, po czym spoważniał.-Silvester, twój koń to ten kasztan, tak?

Zmarszczyłem brwi.

-Tak, a co się stało?-zapytałem.

-Nic nic, chciałem się tylko upewnić.-odetchnąłem z ulgą-Ale czy moglibyście pójść do pani Peek i powiedzieć jej, że siano się kończy? Idziecie prosto, a potem w prawo i jesteście w biurze.-poprosił nas Jason.

Pokiwałem głową i spojrzałem na Rosalie.

-Dobra, naprawdę dzięki wielkie, zrobiłbym to, ale trzeba dać koniom kolację.-tłumaczył się stajenny.

-Spoko, zrobimy to. Idź do koni.-zaśmiałem się, Jason rzeczywiście poszedł.

Zerknąłem na dziewczynę, wciąż patrzyła smutno w dal. Chyba będzie lepiej, jak sam pójdę~pomyślałem.

-Wiesz, może ja pójdę do pani Peek, a ty posiedź sobie gdzieś.-powiedziałem i czekałem na odpowiedź.

-Okej.-zgodziła się Rosalie, a ja uśmiechnąłem się i poszedłem we wskazany przez Jason’a kierunek.

Już po chwili byłem przed budynkiem, do którego pewnie wszedłem i pokierowałem się w stronę, którą wskazywał znacznik z napisem „Do Dyrektorki”. Stanąłem przed ciemnymi drzwiami i zapukałem. Po usłyszeniu trochę zagłuszonego „proszę” wszedłem do środka. Spod okularów patrzyła na mnie siwowłosa starsza kobieta.

-Dzień dobry.-odezwałem się.

-Dzień dobry.-posłała mi dość chłodny uśmiech.

-Jason kazał przekazać, że siano się kończy.-powiedziałem uprzejmie.

Kobieta westchnęła.

-Dobrze, dziękuję. Powiedz mu, że się tym zajmę.-odparła i zatopiła wzrok w ekranie komputera.

Spojrzałem na stos kartek leżący na jej biurku.

-Do widzenia.-powiedziałem i wyszedłem z pokoju.

Szedłem pospiesznie w stronę pastwisk. Po kilku minutach byłem na miejscu, Rosalie stała na padoku i wtulała się w Angel.

-E…sory, że przeszkadzam, ale widziałaś Jason’a?-zapytałem patrząc na dziewczynę.

>Rosalie? c: <