Od Beauregarda cd. Viktorii

Zerknąłem na obejmującą ciało psa, płaczącą przy ścianie Viktorię, po czym zawinąłem palce w rękawach i zacisnąłem usta, przygryzając nerwowo wargę. Viktoria powtarzała coś do czarnej kuli przez łzy, kołysząc się nieznacznie.  Odwróciłem szybko wzrok i zacisnąłem na chwilę oczy, próbując odpędzić zbliżające się nieuchronnie wspomnienia. Nie teraz.
 - V-Viktoria... - Wydobyłem z siebie drżącym głosem. - Lepiej już chodźmy...
 Dziewczyna podniosła na mnie zrozpaczony, jakby zły wzrok, a ja szybko uciekłem przed jej spojrzeniem.
 - Nigdzie nie idę - niemalże krzyknęła, a łzy załamały jej głos.
 - Siedzenie tutaj tylko pogorszy sprawę - powiedziałem cicho. - Uwierz mi.
 - A co ty niby możesz wiedzieć, co? - warknęła, tuląc do siebie psa.
 Zacisnąłem pięści i odwróciłem głowę.
 - Więcej niż myślisz.
 Wyszedłem z gabinetu i oparłem się o ścianę, wzdychając ciężko. Co niby zrobiłem nie tak? Poczułem pod powiekami piekące łzy złości i czegoś jeszcze... bezsilności. Tak, dławiącej, drapiącej w gardło bezsilności. Bo nie mogłem nic zrobić. Ani z bezczelnym zachowaniem Viktorii, ani ze strachem, ani ze śmiercią Finna, ani z koszmarami... ani ze sobą. Za dużo płaczę - pomyślałem i zamrugałem kilkakrotnie, aby pozbyć się niechcianych i niepotrzebnych łez. Nic się nie stało, weź się wreszcie w garść, dzieciaku. Weź się wreszcie w garść!
 Wziąłem głęboki wdech i skuliłem się w sobie, kiedy zauważyłem siedzących na siedzeniach, czekających na swoją kolej ludzi; niektórzy patrzyli na mnie z politowanie. Byli tu cały czas? - pomyślałem ze strachem. Pewnie uważali mnie za wariata. W sumie co im się dziwić - wyszedłem z gabinetu, jakbym zobaczył tam co najmniej spadające niebo, po czym oparłem się o ścianę jak jakiś idiota, dysząc jak nie wiadomo co. Poczułem nagły przypływ złości na siebie. Jestem tchórzem.
 Drzwi gabinetu otworzyły się, a z niego wyszła Viktoria. Trzasnęła drzwiami i skierowała się do wyjścia, nawet nie spoglądając w moją stronę. Po chwilowym zastanowieniu ruszyłem szybkim krokiem za nią, mając złe przeczucia co do tego, co mogła chcieć zrobić. Wyszedłem z budynku i rozejrzałem się, próbując ustalić lokalizację samochodu dziewczyny. Dobiegł do mnie dźwięk uruchamiania silnika. Spojrzałem w tamtą stronę i zacząłem biec, gdy dotarło do mnie, że to samochód, którym tu przyjechałem.
 Dopadłem do tylnych drzwi i otworzyłem je, po czym usiadłem i zamknąłem wejście. Viktoria rzuciła mi szybkie spojrzenie, które bynajmniej nie wyrażało ani trochę radości z mojej obecności, i włączyła radio, podgłaśniając płynącą z niego muzykę rockową aż do stopnia, kiedy samochód nieco drżał. Dziewczyna ruszyła gwałtownie, a ja szybko zapiąłem pasy. Otworzyłem usta, aby coś powiedzieć, jednak niemal od razu je zamknąłem, bo zupełnie nie miałem słów. Viktoria jednak wychwyciła moją próbę.
 - Zamknij się - warknęła.
 - Przecież... nic...
 - Zakmnij się, powiedziałam! - ryknęła i przycisnęła pedał gazu do podłogi. Zostałem wciśnięty w siedzenie i zacisnąłem palce na swetrze, aż zbielały mi knykcie.
 Samochód jechał coraz szybciej, a dziewczyna wcale nie zamierzała zwalniać. Łzy spływały strumieniami po jej twarzy, a deszcz, który pojawił się właściwie znikąd, zalewał przednią szybę. Wściekłym ruchem włączyła wycieraczki, a  mnie ogarnął szok spowodowany prędkością. Nabieraliśmy prędkości w zastraszającym tempie, a Viktoria wyglądała, jakby całkowicie nie zdawała sobie z tego sprawy lub, co gorsza, jakby jej to nie obchodziło. Zdrętwiałem, oszołomiony prędkością. Wreszcie zdołałem jako tako się otrząsnąć - na miejsce szoku przyszła panika, a zaraz po niej moim ciałem zawładnęła rozpaczliwa potrzeba zatrzymania pojazdu, która zmusiła mnie do otworzenia ust.
 - Zwolnij! - powiedziałem, ale moje słowa zostały skutecznie zakłócone przez agresywne solo gitarzysty z jakiegoś rockowego zespołu. - Zwolnij! - powtórzyłem, tym razem krzycząc na tyle głośno, że byłem pewny, iż dziewczyna mnie usłyszała.
 - Zamknij się! - wrzasnęła Viktoria łamiącym się głosem.  - Panuję nad wszystkim, nie widzisz?!

- Panujesz?! Se on helvetin vale! - Głos załamał mi się przez strach i adrenalinę buzującą w moim ciele. Licznik wskazywał już ponad 130 kilometrów na godzinę, a Viktoria uparcie dociskała pedał gazu, pędząc przez prostą, na szczęście pustą leśną drogę. - Painu helvettiin, zabijesz nas! Voi helvetti, zatrzymaj to auto!!!
 - Nie! I przestań pierdolić po fińsku, bo nic kurwa nie rozumiem!
 - Co też ci do głowy strzeliło?! Zatrzymaj do cholery ten samochód! - krzyknąłem spanikowany. - Zatrzymaj, bo jak nie, to otworzę drzwi! - Niewiele myśląc, przekonany, że to świetny pomysł, czekałem na rekację dziewczyny, gotowy do akcji.
 - Nie zrobisz tego! - powiedziała i zacisnęła palce mocniej na kierownicy. Zawahałem się, ale kiedy zarzuciło nami na zakręcie, wątpliwości zniknęły, a wszelki rozsądek zniknął, rozwiany przez chęć przetrwania.
 Przez muzykę przebił się dźwięk odblokowywania drzwi, tak że teraz mogłem je otworzyć. Viktoria spojrzała na mnie jak na kretyna.
 - Co ty robisz? Rozwalisz mi samochód! - krzyknęła.
 - Mam to gdzieś! Zwolnij albo otworzę te cholerne drzwi!
Nie usłyszałem odpowiedzi, której nawet nie było. Zacisnąłem usta i chwyciłem klamkę. Uchyliłem drzwi, a do samochodu wdarło się powietrze i wiatr, powodując jeszcze większy hałas i huk. Viktoria zaczęła coś krzyczeć, a ja tylko trzymałem z całych sił drzwi, żeby nie otworzyły się całkowicie. Nic już nie widziałem ani nie słyszałem - obraz i dźwięk zlały się w jedną wielką przerażającą plamę. Istniałem tylko ja i klamka, miałem tylko jeden cel - trzymać cholerne drzwi. Zacisnąłem powieki i chwyciłem mocniej klamkę.
 Pisk opon.
 Szarpnięcie.
 Otworzyłem szeroko oczy i rozejrzałem się w panice, łapiąc gwałtownie powietrze. Zdałem sobie sprawę, że samochód stoi. Niewiele myśląc odpiąłem pas i wręcz wyskoczyłem z pojazdu, ledwo łapiąc równowagę po stanięciu na leśnej drodze.  Viktoria, wysiadłszy z samochodu, uderzyła pięścią w maskę.
 - Ciebie do reszty porąbało? - zawołałem, po czym wbiłem w nią na chwilę wściekły wzrok. Mogłem przez nią zginąć!
 - Mnie? - zapytała głosem przesiąkniętym jadem. - Kto normalny otwiera pierdolone drzwi przy jeździe 150 kilometrów na godzinę?
 - Kto normalny jedzie 150 kilometrów na godzinę? - odparowałem, oddychając głęboko. Satana, nigdy wcześniej nie czułem takiej ulgi przez stanie na zwykłej piaszczystej drodze. Zerknąłem w stronę samochodu i zrobiło mi się niedobrze. O nie, ja tam nie wracam. W życiu. - Co też ci do głowy strzeliło?
 Nagle zakręciło mi się w głowie. Przytrzymałem się drzwi, dopóki uczucie wirowania i znikome mroczki przed oczami nie zniknęły. Dziewczyna jeszcze nie odpowiedziała. Spojrzałem na nią, jakby żądając wyjaśnienia tego, co tu się właśnie stało, cokolwiek to, jumalauta, było.

Viktoria? Mitä helvettiä?